Τρέντι Ντόγκι

Ενα νέο κινημα κάνει την εμφάνισή του τελευταία στους ΒρΩμοι της πόλης: Μικροσκυλί-Μεγαλητσάντα.

Τα χαρακτηριστικά του συνοψίζονται στο τρίπτυχο γκόμενα-σκύλος αγκαλια-λουίζ βουητόν ή απομίμηση οποιουδήποτε άλλου οίκου.

Φοριέται παντού, εις όλοκληρην την πόλιν, κάζουαλ, με φόρμα, γόβα, μαγιο ή/και γυαλιά.

Για καφέ:

Στην παραλία:

Στο σ/μ:

Στον επόμενο τόνο η μόδα θα ειναι κατσαρόλα στο κεφαλι κι η γαστρα παραμάσχαλα

Banzo de Senzala*

Σήμερα παραβρέθηκα σε ένα batizado. Παρόλο που η "φιλοσοφία" της καποέρα μου κάνει απο απλοϊκογραφική έως αοριστοκοινοτοπη, ομολογώ οτι το θέαμα ειναι εξαιρετικό. Ειδικά απο κάποιον έμπειρο καποερίστα.

To ιβέντ ξεκίνησε με κάποια βίντεο, στα οποία εδιναν ένα μικρό δειγμα όλοι όσοι θα γίνονταν κι επίσημα δάσκαλοι (formados?) της καποέιρα, άτομα απο ισπανία, ελλάδα, βραζιλία κι αλλού. Αργότερα, έκαναν και live παρουσίαση ανα δυαδες, ενω στη συνέχεια, καθενας απο αυτους εκανε απο ένα σόου με κάποιον ανώτερό του, με κάποιον mestre κι όλα αυτά υπο τους ηχους "παραδοσιακής" μουσικής που έπαιζαν οι ιδιοι οι mestre (αν εχω καταλάβει σωστά)

Μετα, σειρα ειχαν οι απλοί μαθητες. Οι πολλοί αρχάριοι έμοιαζε σα να χόρευαν κακο ζεϊμπέκιο. Αφού ειδαμε καμια εκατοσταριά που μετραγαν απο λιγους μήνες έως 4-5 χρόνια στο σπορ, εξοικειώθηκα τόσο ωστε να καταλάβω αν ο αδερφός μου ειχε καλό επιπεδο. Αποδειχτηκε ακομη καλυτερο απο το αναμενομενο, αφου τελικά πηρε μεγαλυτερο κορδονι απο εκεινο που υπολόγιζε. Επίσης, διαπίστωσα αλλη μια φορά πώς μπορουμε να φουσκώνουμε με περηφανια για τους ανθρώπους μας, ακόμη και για τόσο απλά πράγματα, όπως την επιδεξιοτητα στην καποέ(ι)ρα.

*δηλαδή, χαμός!!

nice . . .