28 Ιουν 2009

Thursday's Child

Ο Αρανίτσης λέει οτι η αμηχανία είναι μια μορφή ανειλικρίνειας.

Ο Καρούζος, πως άλλο θηλυκό μυαλό άλλο γυναικεία νόηση.

O Camus, πως η καρδιά του ανθρώπου έχει μια περίεργη τάση να ονομάζει μοιρα εκείνο μοναχά που τη συντρίβει. Κάπου αλλου, πως οι θλιμμένοι έχουν δυο λόγους 'υπαρξης, αγνοούν ή ελπίζουν.

Ο Φιοντορ, έχει νωρίτερα αποφανθεί, οι άνθρωποι ειναι δυστυχισμένοι γιατί αγνοούν οτι ειναι ευτυχισμένοι.

Ο Μπέκετ, Χρόνος και Πόνος και Δήθεν Εαυτός.

O Πεσσόα, Ζω, δηλαδή είμαι άλλος, ενώ κάπου παρακάτω σε παρηγορεί πως "ακόμη και στη σήψη γίνεται ζύμωση".

Ο Dr Spock, trust Yourself. You Know more than you think you do.

Ο Λειβαδίτης, πως η καλυτερη ιστορία είναι πάντα αυτή που κλαις.

Ο Cummings,


Darling

is that you &
i are more than you
& i(be

ca

us

e It’s we.

Εγώ, κατακλύωντας, λέω πως η λέξη frustration δεν εχει ακριβή μετάφραση στα ελληνικά. 

Nαι.

<===---_---===>

26 Ιουν 2009

But just like a cat she landed on her feet.

Oλημερίς οργιάζουν στο κεφάλι μου εκκωφαντικά και χωρις ρυθμό ντραμς, φασαρία δηλαδηζ..

αλλά

στο

        b

         a

           c

             k

               g

                 r

                   o

                     u

                       n

                         d

μπαινει κιθάρα





Παρασκευή γαρ.

24 Ιουν 2009

Bo(ϊ)δieζ


Πόσα κιλά μαλάκας είναι ο έλληνας; Άσε μην απαντάς, μοναΧικέ μου αναγνώστη, ξέρω. Χρόνια τώρα.

Δηλαδή, βρε γίδι, σε τρώει η προέλευση των πτωμάτων, κενολογείς για το σεβασμό (ή μη) στο ανθρώπινο σώμα, ενώ δείχνεις με τον πιο εξώφθαλμο τρόπο την ασέβειά σου στο ζώντα γείτονα, συνάδελφο, οδηγό, πεζό, φίλο, γκόμενα, γκόμενα, μάνα, παιδί, πατέρα;   

'Η μήπως νομίζεις οτι πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια; Άκου, νουμερο, με αξιοπρέπεια ζεις. Τέλος. Υποκειμενικά μετρήσιμο μέγεθος, αλλά σημαίνον ειναι μόνο για τη ζωή. Σημαινόμενο δε, ειναι η ζωή, κοιτα να δεις τώρα (αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).

Δηλαδή τί; Και τι έγινε που εκτίθεται ο θάνατος; Μονοσήμαντος είναι, χωρίς εκπλήξεις, τίποτε άγνωστο δεν υπάρχει σε αυτό. Ψοφάς και σε τρώνε τα σκουλίκια. Αυτό κι αν ειναι σεβαΖμόΖ στην ανθρώπινη φύση.  Διάβαζα κάπου την απόλυτη παπαριά, οτι δηλαδή, κατι τέτοιο σε εξοικειώνει με τη φρίκη. Πάψτε να βλέπετετε τη μοναδική αλήθεια της ζωής σας, δηλαδή τον αναπότρεπτο θάνατο ως φρίκη κι αποδεχτείτε την ως το μοναδικό βέβαιο -και αναλλοίωτο στο χρόνο-γεγονός. Memento Mori.

Βαριέμαι να καταγράψω τις εντυπώσεις μου απο την έκθεση, εξάλλου περισσότερο ενεή με αφηνουν οι αντιδράσεις προς αυτήν παρά το έκθεμα με τον καρκίνο στο μαστό ή το ιερό οστό. Ακόμη περισσότερο βαριέμαι την κουβέντα για το αν πρόκειται για Τέχνη ή Ζεχνη. Λες και η τέχνη είναι θεώρημα που οριζεται απο οποιαδήποτε επιστήμη. Για άλλη μια φορά, η κουβέντα αφορά την ανθρώπινη Βββλακεία η οποία παντού προβάλλει συνωμοσιολαγνεία, που εν προκειμένω βάλλεται κατά μιας "πτωματολαγνείας". Το διαβάσαμε κι αυτό. Ας βγάλουμε έξω τις λαγνείες μας να τις μετρήσουμε. Ε μα!

23 Ιουν 2009

Τα Νυχια της πσυχής


Η αλήθεια ειναι (έλεος, τι κοινότοπη εναρξη!) πως πολύς λόγος εχει γίνει για αυτά τα μύχια της ψυχής, όλοι για αυτά μιλάνε, όλοι γι'αυτά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, "λένε οι ψυχολόγοι κι οι φίλοι μου οι λόγιοι", όλοι έχουν μύχια, όλοι έχουν ψυχή, αλλά

κανείς

ποτέ

ειλικρινά, οπόταν.

Απο δω και μπρός ας μιλάμε για τα Νύχια της, αρκεί να ειναι πιο καλόγουστα απο τα παραπάνω. Ορίστε μας!

Και επειδή όλα τα παραπάνω δεν ειναι απόδειξη πως το παρόν ειναι ένα σοβαρό βλογ, ειναι το παρακάτω:

κλικ