Rob: Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?, high fidelity.
Με αφορμή το τελευταίο 12μηνο και την ατάκα του Ρομπ, αναλογίζομαι ό,τι προηγήθηκε αυτού (όχι του Ρομπ, αλλά του τελευταίου 12μηνου) και ταυτόχρονα τι συνεπικούρησε ώστε ο προηγούμενος χρόνος να ειναι απο τους υγιέστερους των ν μου χρόνων;
1. Η αρση της αναβλητικότητάς μου;
2. Η διευθέτηση μεσοβέζικων καταστάσεων;
3. Η ανακωχή με;
4. Η απομάκρυνση από;
Γιατι βλέποντας τον εαυτό μου διαρκών με απώλειες, δεν εχει απωλέσει κάτι ανεπανόρθωτο, ουτε καν πίσω πήγε. Αυτό, εν ολίγοις που θέλω να καταλάβω, ειναι αν η μιζέρια μας ειναι αποκλειστικά δική μας ευθυνη και επιλογή ή αν ειναι απο εκείνες τις συνιστώσες τις (και) εξωγενως προσδιοριζόμενες, απο τους άλλους. απο το περιβάλλον, από τη συγκατοίκηση κλπ κλπ. Διοτι τότε το πράγμα αλλάζει.
Ειναι εγγενης η ροπή προς τη μιζέρια; Ειναι επίκτητη; Ορμέφυτη σιγουρα ειναι! Και ποιο πράγμα τη τροφοδοτει; Τα κόμπλεξ μας; Οι ανασφάλειες; Η βολή; Η δειλία; (και) Οι άλλοι; Και σε ποια ποσοστά; 47% κόμπεξ, 24% ανασφάλεια, 15% βολή, 11% δειλία και 3% άλλοι;
Και επιπλέον, αν η μιζέρια ειναι και λιγάκι εγγενής, επηρεζει τις επιλογές μας στο ολόκληρο; δηλαδή όμοιος ομοίω αεί πελάζει;
Αυτά.