Bo(ϊ)δieζ

Πόσα κιλά μαλάκας είναι ο έλληνας; Άσε μην απαντάς, μοναΧικέ μου αναγνώστη, ξέρω. Χρόνια τώρα.

Δηλαδή, βρε γίδι, σε τρώει η προέλευση των πτωμάτων, κενολογείς για το σεβασμό (ή μη) στο ανθρώπινο σώμα, ενώ δείχνεις με τον πιο εξώφθαλμο τρόπο την ασέβειά σου στο ζώντα γείτονα, συνάδελφο, οδηγό, πεζό, φίλο, γκόμενα, γκόμενα, μάνα, παιδί, πατέρα;   

'Η μήπως νομίζεις οτι πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια; Άκου, νουμερο, με αξιοπρέπεια ζεις. Τέλος. Υποκειμενικά μετρήσιμο μέγεθος, αλλά σημαίνον ειναι μόνο για τη ζωή. Σημαινόμενο δε, ειναι η ζωή, κοιτα να δεις τώρα (αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).

Δηλαδή τί; Και τι έγινε που εκτίθεται ο θάνατος; Μονοσήμαντος είναι, χωρίς εκπλήξεις, τίποτε άγνωστο δεν υπάρχει σε αυτό. Ψοφάς και σε τρώνε τα σκουλίκια. Αυτό κι αν ειναι σεβαΖμόΖ στην ανθρώπινη φύση.  Διάβαζα κάπου την απόλυτη παπαριά, οτι δηλαδή, κατι τέτοιο σε εξοικειώνει με τη φρίκη. Πάψτε να βλέπετετε τη μοναδική αλήθεια της ζωής σας, δηλαδή τον αναπότρεπτο θάνατο ως φρίκη κι αποδεχτείτε την ως το μοναδικό βέβαιο -και αναλλοίωτο στο χρόνο-γεγονός. Memento Mori.

Βαριέμαι να καταγράψω τις εντυπώσεις μου απο την έκθεση, εξάλλου περισσότερο ενεή με αφηνουν οι αντιδράσεις προς αυτήν παρά το έκθεμα με τον καρκίνο στο μαστό ή το ιερό οστό. Ακόμη περισσότερο βαριέμαι την κουβέντα για το αν πρόκειται για Τέχνη ή Ζεχνη. Λες και η τέχνη είναι θεώρημα που οριζεται απο οποιαδήποτε επιστήμη. Για άλλη μια φορά, η κουβέντα αφορά την ανθρώπινη Βββλακεία η οποία παντού προβάλλει συνωμοσιολαγνεία, που εν προκειμένω βάλλεται κατά μιας "πτωματολαγνείας". Το διαβάσαμε κι αυτό. Ας βγάλουμε έξω τις λαγνείες μας να τις μετρήσουμε. Ε μα!