23 Δεκ 2009

Εορταστικόν#2

13 Δεκ 2009

3

1,2


qed.
Ο αγαπημένος μου ήρωας, είναι ο Μπαμπάς μου.
Ο σημαντικότερος άνθρωπός μου, είναι ο Μπαμπάς μου.
Ο καλύτερος άντρας της ζωής μου, είναι ο Μπαμπάς μου.
Η μόνη επωδός μου, είναι ο Μπαμπάς μου.
Πρεπει να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω καθ' ολοκληρίαν δεχτεί κι αποδεχτεί τα ελαττώματά του, τα στραβά του, τα κολλήματά του κι όλα αυτά αποκομμένα απο τη συγγενεια που μας ενώνει. Πιθανόν, είναι το μοναδικό πλάσμα για το οποίο δε θα δίσταζα να δώσω το άπαν σύμπαν προκειμένου.
Με τον Μπαμπά μου, έχουμε περάσει διάφορες φάσεις, οι οποίες, βλέποντάς τες απο απόσταση, μοιάζουν με εναν απόλυτα φυσιο-λογικό και συνεκτικό συλλογισμό, ο οποίος μας έχει οδηγήσει -ορθολογικότατα- στη σχέση που έχουμε τώρα.
Ηταν απών, ενεκα η "θάλασσα πικροθάλασσα γιατί κλπ", μετά μου ηταν ξενος, μετα φοβιστικός, μετά ξεκινησε μια εντονα διαλεκτική σχέση, μετά συνεννοήσιμος, μετά εντονη Αντιδραση και Διαφωνία, μετά Διαλεκτικη πάλι, μετά σεβασμός, καπάκι θαυμασμός, ακόμη πιο καπάκι Αγάπη, μετά Αδυναμία, μετά Μονομανία :).
Τώρα.


Οι αντιθέσεις μας ειναι θεμελιώδεις, οι ομοιότητές μας κεφαλαιώδεις. Vice versa.

Κοιμόμαστε με τον ίδιο τρόπο, ζηλεύουμε με τον ίδιο τρόπο, εκδηλώνουμε τη ζήλεια με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτόν πια τον καταλαβαίνουμε. Στραβοκοιτάμε με τον ίδιο τρόπο, πινουμε με άλλον, μουτρώνουμε με τον ίδιο, ειμαστε παρόμοια ελιτιστές, μονο εγώ ίσως πιο έκδηλα, ειναι το ίδιο διακριτικος όπως εγώ, κάνουμε πολλά αλλά για λίγους, αν ήταν γυνάικα, δε θα ηταν εγώ, αν ημουν άντρας, θα ημουν εκείνος, μπαμπά γιατι πηγες και παντρεύτηκες αυτή τη κοντούλα τη μαμά μου;;;; 

:)