Συνηθίζω να λέω πως αυτή, η συνήθεια, είναι μεγάλη πουτάνα. Ό,τι λέμε όμως αποκαλύπτεται ως νόημα αργότερα, στην εμπειρία, επι αποδείξεως.
εξ άλλου, η ερμηνεία ειναι η αντίθεσή μας στην πείρα.
Εγώ ορίζω, εσύ λειτουργείς κι εγώ με καταλαβαίνω στις αντιδράσεις. Και με επανατοποθετώ. Ρωτάς γιατί τα όμορφα τα γράφω, αντι να να εκφέρω. Σου απαντώ, η συνήθεια, το πρώτερο, σε χαράσσει, έστω κι αν του έχεις αφιερώσει τη μισή σου ενέργεια, τη μισή σου ενάργεια, τη μισή σου δύναμη, τη μισή σου δοτικότητα. Σε μεταπλάθει. Επαναπροσδιορίζει τα όριά σου, τα στενεύει, ΔυΣτυΧώς. Και δυστυχώς για μένα, πρωτίστως, διότι αντιλαμβάνομαι, στη νέα εμπειρία, την επιρροή του άλλου, ενώ αντιμετωπίζω Εσένα, που την απευχόμουν τριάντα και χρόνια τώρα τέτοια επιρροη.
Ό,τι αξιζεις εσύ, ειναι μείζον αλλά ό,τι είμαι εγω -και μένει στο συμπαν του ανάλεκτου- ειναι υψίστης σημασιας για μένα να το εκφράζω. Και η μη Εκδήλωση ειναι Ανυπαρξία και Δειλία.
Αλλά μη σταματάς να σπρώχνεις μαλακά.
3 σχόλια:
"είναι ένας θάνατος να βγεις απ' το Εγώ σου κύριε και όμως σε σώζει από βέβαιο θάνατο"
(Τίτος Πατρίκιος)
.
γι΄αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: ειναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις.
Τ.Λ.
Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας
έζησα κι εγώ αφηρημένα — βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν' ανεβάσουμε εν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)
και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν
ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες
και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι
νεκροί έτσι έμαθα τι θα πει
αιωνιότητα.
TΛ
Δημοσίευση σχολίου