Ένα

Η σιωπή ειναι χρυσός, αλλά προτιμώ το ασήμι, καρδιά μου.
Όταν ακούω τον Χατζηγιάννη, ο οργανισμός μου παρουσιάζει εγκαυματα νιοστού βαθμού.
Τα πάντα ειναι θέμα χρόνου.
Βαριέμαι να αποδεικνύω οτι δεν επιδιώκω να πείσω (ουτε καν μπροστά) κανένα για τις αλήθειες μου, μόνο και μόνο επειδή ειναι άλλες. Άλλες ειναι, όχι καλύτερες.
Δεν θα το ξαναπαίξω ντετεκτιβ, cross my heart.
Αρνούμαι πεισματικά να παρακολουθήσω Αγγελόπουλο. Δε θέλω ρε παιδί μου. Πίνω κι έναν μπάφο αμα ειναι .
Όχι άλλο αρρητο, εκτός κι αν μιλάμε (γκντουπ) για το π ή την τετραγωνική ρίζα του 2.
Ζητείται επιλεκτική αμνησία.
“Just because I’m losing doesn’t mean I’m lost”
Περασα πρώιμη ωριμότητα σκέψης και πράξης μεχρι τα 25. Μετά άρχισα να κάνω αυτά που δεν έκανα στα 20.
Δεν μπορώ να βρω ποια πράγματα με χαρακτηρίζουν. Ουτε να τα κατονομάσω, ούτε να τ’ απαριθμήσω. Μόλις εντοπίσω κάτι, γρήγορα θα καταλάβω πως δυνητικά ειμαι και το αντίθετό του. Γι΄αυτο προτιμώ να σκέφτομαι πως ειμαι σαν την ευθεία των πραγματικών αριθμών και το μηδέν υπάρχει ως διακριτικό ανάμεσα στις αντιθέσεις μου.
Σιχαίνομαι τους καυγάδες και δεν μπινελικώνω ποτέ, σε τσακωμούς. Παράδοξο, μιας και ειμαι ιδιαιτέρως αΝΘΗρόστομη.
Η διακριτικότητά μου καταντάει παρεξηγησιμη. Εχω ακούσει πλειστάκις να την ερμηνευουν ως αδιαφορία. Η αδιαφορία μου, δε, ειναι μεγαλώνυμη.
Ειναι πολύ εύκολο σε όποιον με γνωρίζει λιγάκι να αντιληφθεί αμέσως την αλλαγή στη διάθεσή μου. Σπανιως την παραδέχομαι, σπανίως θα μου πάρει ο άλλος κουβέντα εκείνη τη στιγμή, αλλά σε ευθετο χρόνο τα ξερνάω όλα, χωρις απωθημένα.
Τυπικά ενοχικός άνθρωπος, πρέπει να το δουλέψω αυτό.
Εχω κουμπάκια. Διακόπτες, για την ακρίβεια. Εχω και τεράστια υπομονή. Τα όριά της δεν ξερω, δεν έχω βάλει. Και γι’αυτό δεν καταλαβαινω τι περιθώρια εξάντλησης έχουν απομεινει, παρά μόνο μεθεόρτια, όταν έχει γυρίσει ο διακόπτης. Απότομα. Χωρις να το έχω επιδιώξει. Απλώς κατεβαίνει.
Η μόνη αλήθεια στις ζωές των ανθρώπων, ειναι ο Έρωτας. Σε κάνει άτρωτο και τρωτό ταυτόχρονα, την ιδια στιγμή, μαζί. Η επόμενη, τα παιδιά τους.
Σπανια ζητάω. Οτιδήποτε. Θελω να θέλουν να μου δινουν. Στο παροιμιώδες «ή όλα ή ό,τι μας δώσουν», διαγράφω πλέον τις διαζευξεις και κρατάω τη λέξη που απομένει: όλα.
Παλιά ημουν σαν τον ghost dog, ήθελα να περναω απαρατηρητη, να μη με ξέρει κανείς. Τώρα δεν ξερω αν εξακολουθώ να ειμαι ετσι.
Περιφρουρώ σαν κόρη οφθαλμού την ιδιωτικότητά μου κι αυτους που επιλέγω να μπουν στη ζωή μου. Τους προστατεύω πάντα.
Αγαπάω ελάχιστους ανθρώπους, αλλά έχω πολλή αγάπη γι’ αυτούς.
‘Εχω υπάρξει αγοραφοβική, αντικοινωνική, επηρμένη, σνομπ, ειρων, σκωπτικη, σκύλα, με αποψη επι παντός του επιστητού, απότομη, εριστική και όλα αυτά του κερατά. Εξακολουθώ, ελεγχόμενα όμως, πλήρη συνειδήσει. Μονο αποψη δεν έχω πια για όλα, παρά μονο για όσα ξέρω. {δηλαδή τα πάντα :) :)}
Μεγάλωσα με την προσδοκία των άλλων οτι μπορώ να κάνω τα πάντα και οτι ειμαι πολυ δυνατή. Οταν ανακαλύπτω πως δεν, το πλήγμα που δέχομαι μου κάθεται τόσο βαριά που χρειάζομαι βαρέλια σόδας για να το χωνέψω. Σηκώνομαι πάντα όμως.
Αμφιθυμία, δυσθυμία, βαρυθυμία, ευθυμία, επιθυμία, εκθυμία, κυκλοθυμία. Όλα τα εις -θυμια.
Σιχαίνομαι τις δευτερες σκέψεις και θυμώνω πολύ με τον εαυτο μου, όταν το κάνω. Θελω να μη σκέφτομαι πως αυτό που ακουω απο τον άλλο μπορεί να έχει και δευτερο επίπεδο. Θελω απλά τα πράγματα, καθαρά, μου αρκεί η δική μου πολυπλοκότητα.
Νομιζω η μεγαλύτερή μου επιθυμια ειναι επιλέξει εκείνος που θα έχω επιλέξει να με καταστήσει βιβλίο ανοιχτό και tabula rasa την ιδια στιγμή. Να με ξαναγράψει. Αφοσίωση.
Δεν μπορώ να ακούω γραμματικά λάθη. Ντρεπομαι πολυ όταν κάνω, δε με ενοχλεί να με διορθωνουν, όμως αισθάνομαι πού άσχημα, οταν αντιληφθώ την ανεπάρκεια μου.
Λατρευω τη μοναχικοτητα αλλά ομολογώ πως αρκετά συχνά με μελαγχολεί η μοναξια. Μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου, κάνω πράγματα μόνη μου, αλλά προτιμώ μαζί.
Ειμαι πολυ αγκαλιάκιας. Πολύ όμως. Απορώ με τους ανθρώπους που αντιπαθουν τις ψαυσεις. Ειναι δυναμόν; ΧωρίςΨαυσειςΩχριώ.
Δεν ειμαι κουλτουριάρα. Τελος! (ειμαι κινημα απο μόνη μου!)
Οταν ειμαι καλά, νιωθω ατρωτη. Μπορώ να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε.
Δε συγκινούμαι ευκολα, όταν συμβαινει όμως ειναι ζωοποιο.
Δεν κολακεύω ποτέ, δεν κολακεύομαι.  
Θυμωνω με τον εαυτό μου, όταν δεν υπερασπιζομαι κάποιον που αδικείται κατάφωρα, κάποιον που πέφτει θυμα κακοποίησης, λεκτικής ή σωματικής.
Ειμαι περισσοτερο αυστηρή μαζί μου απο όσο νομίζουν οι άλλοι, και φυσικά πολύ λιγότερο με τους άλλους. Θελω να πιστευω αρχικά στην καλή του προαίρεση. Εξάλλου, δεν αποδεικνύει κανείς την αθωότητα, αλλά την ενοχη.
Αποβάλλω τις δυσάρεστες καταστάσεις και συμβάντα με χαρακτηριστικα αργούς ρυθμούς. Τα ξεσπάω με δόσεις, πράγμα που σημαίνει πως καθυστερώ στο να συμβιβάζομαι και να αποδέχομαι τις πληγές μου ως συμβεβηκότα, αποκομμένα απο συναισθηματική ένταση.