Rob: Did I listen to pop music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to pop music?, high fidelity.
Με αφορμή το τελευταίο 12μηνο και την ατάκα του Ρομπ, αναλογίζομαι ό,τι προηγήθηκε αυτού (όχι του Ρομπ, αλλά του τελευταίου 12μηνου) και ταυτόχρονα τι συνεπικούρησε ώστε ο προηγούμενος χρόνος να ειναι απο τους υγιέστερους των ν μου χρόνων;
1. Η αρση της αναβλητικότητάς μου;
2. Η διευθέτηση μεσοβέζικων καταστάσεων;
3. Η ανακωχή με;
4. Η απομάκρυνση από;
Γιατι βλέποντας τον εαυτό μου διαρκών με απώλειες, δεν εχει απωλέσει κάτι ανεπανόρθωτο, ουτε καν πίσω πήγε. Αυτό, εν ολίγοις που θέλω να καταλάβω, ειναι αν η μιζέρια μας ειναι αποκλειστικά δική μας ευθυνη και επιλογή ή αν ειναι απο εκείνες τις συνιστώσες τις (και) εξωγενως προσδιοριζόμενες, απο τους άλλους. απο το περιβάλλον, από τη συγκατοίκηση κλπ κλπ. Διοτι τότε το πράγμα αλλάζει.
Ειναι εγγενης η ροπή προς τη μιζέρια; Ειναι επίκτητη; Ορμέφυτη σιγουρα ειναι! Και ποιο πράγμα τη τροφοδοτει; Τα κόμπλεξ μας; Οι ανασφάλειες; Η βολή; Η δειλία; (και) Οι άλλοι; Και σε ποια ποσοστά; 47% κόμπεξ, 24% ανασφάλεια, 15% βολή, 11% δειλία και 3% άλλοι;
Και επιπλέον, αν η μιζέρια ειναι και λιγάκι εγγενής, επηρεζει τις επιλογές μας στο ολόκληρο; δηλαδή όμοιος ομοίω αεί πελάζει;
Αυτά.
2 σχόλια:
Εδω και λίγες μέρες είναι που μπορώ να απαντήσω στην ερωτησή που θέτει το κείμενο: τελικά, είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη και πηγάζει απο τη νεότητα και την αίσθηση αθανασίας που προσδίδει. Δεν πα να ξέρουμε ότι είμαστε σκόνη στη σκόνη, αυτό δεν αναιρεί το αχανές της ζωής που νομίζουμε ότι είναι ολοκληρη μπροστά μας. Η μιζέρια, αυτή η ορμέμφυτη, είτε αναιρείται ολοκληρωτικά είτε μεταβάλλεται σε διπολισμό, όταν μας χτυπήσει την πόρτα η καμπάνα του τέλους, οταν συνειδητοποιείς βιαίως οτι μετρας πλέον αναποδα, εστω κι αν το αναποδα ερθει σε 20-30 χρόνια. Επίσης συνειδητοποιείς τότε ότι όσα σου συμβαίνουν και παλαιότερα απέδιδες σε συμπεριφορές τρίτων, στην πραγματικότητα προήλθαν όλα απο τις δικές σου πράξεις και παραλείψεις απέναντι σε αυτές τις συμπεριφορές. Αν δεν είναι πια αργα τότε, συμφιλιώνεσαι και με τον εαυτό σου και με τους άλλουςς και με τη σκόνη. Αυτή είναι καθολοκληρίαν ανακωχή. Οι ανακωχές που έχουν προηγηθεί με τους άλλους που σε πλήγωναν, είχαν καλλιεργήσει το έδαφος ώστε να νοιώσεις αντι απελπισία, μια αλλόκοτη χαρά όταν ακούσεις τα καμπανίσματα. Απροσδοκήτως, αλλά και ευλόγως.
Εφόσον αθανασία δεν υπαρχει -ακόμα- αλλη απο τη μνημη. Μειλ.
Με τουτα και με κεινα -περι αθανασίας δηλαδής- μου θυμησατε πως θελω να γίνω μάνα!
Δημοσίευση σχολίου