"Ανθρωποι Πυγμαίοι-Κατινιτσες".
Ο χαρακτηρισμός ανήκει στη Μαλβίνα (και μη μου πείτε γιατί την προσφωνώ με το μικρό, γνωριζόσαστε; γιατι θ'αρχίσω τα πουστιρλίκια -γεια σου, ετερώνυμο- και ζαλίζομαι τώρα).
Ο άνθρωπος αυτόζ ειναι ο δειλός, ο μικρός, ο τόσος δα, αυτός που δε στέκεται άλκιμος ενώπιον των πράξεων τε και λόγων του, παρα μόνο η ανασφάλεια και ο πασίφανής του φόβος, τον οδηγεί σε ατραπούς κοινότοπες και προβλέψιμες: κρυψινοια, ψεμμα, deceit και δήθεν εγώ. Οκ, έχωμεν κανει ολυμπισμό σε αυτά τα αθλήματα, εργκω, it takes one to know one, όμως κάπου χωμενη βρίσκεται και η τσίπα, αυτή που -μη γελιέστε- ετεροπροσδιορίζεται, εξ αιτίας του Άλλου την αντιλαμβάνεσαι, καθότι δε φημίζεσαι για την αντίληψή σου. Μετριότης, εν ολίγοις.
Τελευταίως δε απαντάται ζεύγος ανθρώπων: (ο)Πυγμαίος και (η)Κατινίτσα.
They deserve each other, το μόνο βέβαιο, αλλά πώς ενεπλάκην in between, με κάνει κι απορώ (ενίοτε κι αποσιγμα). Όμως πια, το αγαπημένο μου κουζινικό εργαλείο δεν είναι η σπάτουλα, αλλά το μαχαίρι. Μαχαίρι. Από τη ρίζα. Εξ άλλου, τα έχουμε ξαναπεί. ΠέφτωΣηκωνομαι, ΠέφτωΣηκώνομαι.
Πάντα, όμως.
Το μυστικό ειναι να ειναι ρεαλιστικό το ύψος στο οποίο έχεις αναληφθεί.
Τάδε έφη ΠρώτοςΑριθμόζ.
Άλλωστε, είσαι πάντα Ludwig, αλλά δε θα γίνεις Beethoven. Ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου