Σήμερα είχα ένα ψευδοδίλημμα, αυτό.
Πριν απο αυτό, αναρωτηθηκα γιατι έχω ξεχάσει οτι είχα λατρέψει το ασίκικο πουλάκι κι έπρεπε να ακούσω το Γκεβάρα δέκα μέρες συνέχεια, να το αναρτήσω, να σχολιαστεί για να θυμηθώ το δίσκο.
Μετά, με απασχόλησε η ετυμολογία της λέξης μονοπάτι: εκεί που μόνο πατιέται ή εκεί που χωράς μόνος;
Κατόπιν, άνοιξα μια χάινεκεν.
Εν συνεχεία, ζέστανα το αρνάκι με δενδρολίβανο-μέλι-ξυζμα λεμονιού.
Τώρα, λέω να οριοθετησω τη σκέψη μου, στο απόλυτο τίποτε.
Το απόγευμα ίσως πλύνω βρακιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου