Δεν ξερω αν τα πάντα διαγουν την νιτσια αιώνια επιστροφή, ξέρω μόνο οτι αιωνίως επιθυμούμε την επανάληψη της βιωμένης χαρας/ευτυχιας/χαζοχαρουμενοτητας.
Να, τωρα δα, θελω μια επιδτροφη στην 25η Ιουνίου, να μαγειρεύω φαρφάλες με σολωμό, ανοίγοντας ενα μπουκάλι μοσχοφίλερο, γιατι Εγώ δε σπάω τον φελλό, να σερβίρω γεύμα 5 ατόμων σε δυο συνδαιτημόνες, να πέφτουν χαλάζι τα γέλια, ενώ όταν αντίστοιχα κάνει η σιωπή, να γουργουρίζει το στομάχι απο αμηχανία, να ακουω ένα ναι, να αποκρίνομαι δύο όχι.
Αυτό θέλω. Και νογώ το λόγο. Γιατι μάλλον αυτό έχει απομείνει. Η ανάμνηση ενός πράγματος με τις καλύτερες προοπτικές, που δεν προκύπτουν, ως φαίνεται. Ούτε οι προοπτικές, ούτε το πράγμα. Οκ δεν.
Ωραια Κυριακή, πάλι μακαρόνια ειχε το μενού, αλλά και μια λεπτομλερεια που τεινω να ξεχάσω.
Συμπαθω πολύ τους άνδρες, συγχρωτιζομαι καλυτερα μαζί τους, κι αυτοι μαζί μου. Αλλά όταν 3 θηλυκά κοινού προσανατολισμού βρεθούν μαζί, ειναι μια εξαιρετική στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου