Νομιζω η χειροτερη "ακαπνη" βδομάδα μου -μεχρι σημερα- ήταν η προηγουμενη. Ψιλοαυθαιρετα το μετράω, βασει της συχνότητας της επιθυμιας για τσιγαρο, που ηταν εντονότερη την προηγουμενη βδομάδα σε συγκριση με τους 8 μηνες απο τη μερα που το ΄κοψα. Λυσσαξα να παρω μια τζουρα. Δε μ' αφηνανε, όμως. Ξυπνησα την Κυριακή κατα τις 3 το ξημερωμα, ηρθα στο σαλονι και χωρις δισταγμό άναψα ενα μαρλμπορο:
Ενιωσα σαν να τρωω αποτσιγαρα, εντονη ζαλάζα-μαστούρα και πνιξιμο. Στη δευτερη τζούρα επιβεβαιωσα τα συμπτώματα, αναφώνησα ένα "ΠαναΖζζζζία μου, αήδιασα" και επέστρεψα στον ύπνο μου με περισσότερες πιθανότητες να μην το ξαναρχίσω. Εχει πλάκα, όμως, να παρατηρεις την ανθρώπινη, κοινότοπη, δική σου συμπεριφορά: Με το που ζορίζουν λίγο παραπάνω τα πράγματα, χτυπάνε συναγερμοι και σειρήνες Achtung (baby).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου