5 Ιουλ 2009

Κοινή Υπαιτιοτητι

Το πολύ συγκεκριμένο Έπος, για το οποίο ουδεις λόγος, εχει την εξης παραδοξότητα. 
Απο τη μια, εχει δυο Οδύσσειες, ergo δυο Οδυσσεους.
Απο την άλλη, εις εκ των Οδυσσέων, εχει δημιουργησει την Οδυσσεια του άλλου. 
Μεχρι όμως ο ένας να αναγνωρισει στον άλλο τον ορισμό του Οδυσσέα, υπήρξαν η Σκύλλα και η Χαρυβδη. Τις δικές τους συμπληγάδες, να φανταστείτε, τις διέσχισαν με ακόμη πιο ολέθρια αποτελέσματα. Λαιστρυγόνες εκβιαστές, Λωτοφάγοι ψυχροι, και Σειρήνες πικρόχολες, πώπω πόσο πικρόχολες. 
Δεν υφίστανται οι ιστορίες τους αυτοτελώς, δεν στέκονται μόνες τους και δεν έχουν νόημα μόνες τους, διοτι έτσι όπως διέδρασαν αυτοί οι δυο κατάφεραν μέσα απο τη Μοναδικότητά τους να γίνουν κοινοί και γραφικοί. Κι όμως επέζησαν, ως προς το σώο των φρένων τους. Επιτυχώς δε, οταν ολοκληρώσουν τη διαδικασία να γίνουν οι άνθρωποι που πραγματικά ειναι, θα ξαναγινουν περηφανοι ο ένας για τον άλλο –vice versa. 
Θα ξανασεβαστουν ο ένας τον άλλο-vice versa.
Θα ξαναθαυμάσουν ο ένας τον άλλο και θα αγαπηθούν ουσιοδέστερα απο παλιά. Το λέει εξάλλου και ο Ποιητής, πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι ειμαστε θεσεις στασης και στάθμευσης. Κάποιοι αξιώνονται να γινουν σταθμοί.  Νιώθω πιο πλήρης κι έχω μεγαλύτερη επίγνωση  για τη ζωή, το σύμπαν και τα ψάρια,  γνωρίζοντας πως μου έχει γίνει  -παραπάνω απο μια φορά- αυτό το δώρο:  Να θέλω να αφήσω κάτι απο τις αποσκευές μου σε σταθμό.
Μου.
(Κτητικόν, πολύ κτητικόν.)
Εγώ Συγγνώμη.

O μυστικός διαιρέτης
Λένε εναν μύθο για τους πρώτους αριθμούς.
Πως κάπου υπάρχει ένας μυστικός διαιρέτης.
Κανείς δεν τον ξέρει, κανείς δεν φαντάζεται ποσο οικείος του είναι.
Ο μυστικός αυτός διαιρέτης δεν διαιρεί.
Είναι εκεί που μυστικά καταλαβαίνεις την ενότητα στη διαίρεση, την
επανασύνθεση της αλήθειας, της πρώτης αλήθειας, εκείνης που δημιουργεί
το ανύπαρκτο και κάνει μυσταγωγική την καθημερινότητα.

<--------====-------->

Σου ευχομαι εναν έρωτα αληθινό, μεγάλο. Ο,τι κι αν συμβεί, με όποιο
πρόσωπο. Η θέση μου, η αληθινή μου θέση στη ζωή σου θα είναι η μη ρητή
αληθεια μας, τοσο προφανής σε εμάς, οσο ανείπωτη και ακατανοητη σε
όλους και ιδίως οσους αγαπάμε.

Θα γραψω γι αυτόν τον διαιρέτη που ενωνει, το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής ίσως.

Μονο εσύ θα καταλαβεις το αληθινό νοημα, αν και πολλοι θα μιλήσουν γιαυτό.
Σ αγαπαω.
Η πιο αληθινή ευχή που έχω , είναι να σ αγαπησει κι αυτός ετσι. Γιατι
ξερω τι θα
Φιλι

6 σχόλια:

Rosa Del Foc είπε...

Έψαχνα για την Ομηριάδα, και θα την βρω που θα μου πάει, τρίπτυχο, ποιός είπε ότι για όσα συνέβησαν δεν έχει λόγο και η Ιθάκη? Στο μεταξύ όμως κατάλαβα ότι η πσυχή έπασχε από άνθρωπο...

Δημήτρης Δημητριάδης,
Κατάλογοι. 5 - Η Θεά του Τέλους (απόσπασμα)



Πάσχει από άνθρωπο.

Παράδοξη πάθηση.
Δεν πάσχουν όλοι. Την δίνουν όλοι. Είναι κρυφή
αλλά δεν κρύβεται. Εκτίθεται. Τόλμη
πανίσχυρη ανεξάλειπτη τόλμη, έρχεται πριν την αρχή και φτάνει
ως εκεί που δεν φτάνει το τέλος. Απ' την αρχή βλέπεις μ' αυτήν
το τέλος πριν το τέλος. Το βλέπεις δεν μπορείς
να μην το βλέπεις. Αυτό είναι
το τέλος. Να μην μπορείς
να μην το βλέπεις. Το τέλος μόνον. Γιατί μ' αυτήν το τέλος
είναι στην αρχή, το τέλος είναι
η αρχή που είναι μόνον
τέλος, τέλος αφάνταστα και τέλος αμιγώς
τέλος απρόσιτα εγγύτατα, μία απαρασάλευτη
ευθεία χωρίς λίκνισμα καμιά καμπύλη
σε χρώμα πολλές κλίμακες πιο κάτω απ' το μαύρο
χωρίς αυξομειώσεις απ' την αρχή μέχρι το τέλος
που δεν ξαναγυρίζει στην αρχή που είναι μόνον τέλος.
Η πάθηση.
Την εξοπλίζεις όταν την απομακρύνεις. Την εξοπλίζεις
όταν δεν την αποδέχεσαι. Όταν την αποδέχεσαι,
δεν αφοπλίζεται. Όσο σ' εγκαταλείπει,
δεν σ' εγκαταλείπει. Σ' εξασθενίζει με μια δύναμη
που ενισχύεται από την μεγαλύτερη αδυναμία. Έρχεται
μόλις φεύγει. Ποτέ δεν χάνει. Ελπίζει
συνεχώς. Παίζει. Δολοπλοκεί. Σαρκάζει. Ενεδρεύει και
εξυφαίνει αντιφάσεις. Και επιμένει. Ασυνεπής. Ανυποχώρητη.
Όλα σ' αυτήν προϋποθέτουν το καλό αλλά το άλλο
έρχεται. Δεν το αντέχει βάρος
τόσο απείρου σώματος το εσωδερμικό σεντόνι,
σώμα τόσο παντού και τόσο σώμα ώστε λιπαίνονται
οι τοίχοι από τις κλιμακώσεις
από τις κορυφώσεις του μυαλού. Συσπειρωμένη
με παράκληση γονυκλινής όλη
η σάρκα δαγκώνεται κηδεύεται αλλά υμνεί αυτό,
ζει μόνον γι' αυτό που δεν παρέχεται καθόλου από έλεος
αλλ' από ζήλο τύφλωση και άφρισμα
και κοχλασμό, από μια υπερέκταση μιας ανυπέρβλητης
μελίστατης ορμής ανυπολόγιστης
που σκάβει σκάβει και γεμίζει όλο
το σώμα μ' ένα τέλος πύρινο που είναι
μόνον η αρχή. Αυτό που δεν ζητείται
αλλά δίνεται και παίρνεται χωρίς να του ζητείται όταν
η σάρκα σφύζει και καρφώνεται και χωρίς σκέψη
χωρίς λέξη από θεία έλξη ανελέητα και εκθαμβωτικά
με θάμβος που εχθρεύεται το έλεος και όμως ελεεί,
μια ίαση που ανταμείβεται μ' ευχαριστήριες
κραυγές όταν αγγίζονται
τα χείλη την στιγμή που αυτό θέλουν πιο πολύ
και δεν μπορεί να τα χωρίσει τίποτα και τότε
τότε
μπαίνει το ένα αίμα μέσα στ' άλλο αίμα
συναιμάσσονται.
Η πάθηση αυτό
δεν το αφήνει.

Primzahl είπε...

Λοιπόν, ξεκάθαρα σου λέω οτι με αφήνεις παγωτή γιατι:

(Σελ. 11)

ΕΠΑΣΧΕ από άνθρωπο. Θα μείνει για πάντα εκεί.
Όρθια
με το κεφάλι πίσω. Με το κεφάλι
απροσμετρητα
ψηλά και πίσω. Τα μάτια παρμένα απ' τ' άστρα.
Μάτια με ματια με τ'άστρα.




ενώ, Λήθη, σελ. 10, τρεις αράδες πριν το τέλος:

Αυτό είναι η καρδιά. Αυτό όπου μακρύτερα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

και παρακάτω:
"Τότε ήμουν μόνος. Τώρα μόνο είμαι."
(δεν ξερω ποιο ειναι τραγικότερο)
Το ανελέητο μαζί. Το ανελέητο όλα. Και το ένα και το άλλο. Το ανελέητο και το ένα και το άλλο.

οκ, με εκανες να θυμηθω μια απο τις μεγάλες μου αγάπες, μια απο τις γραφες που με ζορίζουν, γιατι χτυπούν στόχο.

η λέξη της ημέρας ειναι το Ανελέητο.

Σ' ευχαριστώ από καρδιάς.

Primzahl είπε...

Yγ. περί ιθάκης ο λόγος.


στις 11082007 ειχα καταγράψει κάπου πως:

ο οδυσσέας επέστρεψε για να πεθανει κι άσε τι έλεγε ο Όμηρος, που υπήρξε ομηρος της τυφλας του
Κάτω ο επαναπατριζμός, Ζήτω ο Διεθνισμός.

Ο Σκούρτης λέει λακωνικότατα:
μην επιστρέφεις ποτέ
εκεί απ΄όπου εφυγες.
Η Ιθάκη
ειναι τόπος


θανάτου.

Rosa Del Foc είπε...

Τέλειος 0 περί ιθάκης λόγος..! Όσο για τη Λήθη και τα λοιπα, τα είχα υπόψιν μου αλλά τα θεώρησα "βαριά" ως αφιέρωση... Εσύ ξέρεις καλύτερα και γνωρίζεις ανελέητα σαν την Ιθάκη:

http://promitheas1.blogspot.com/2009/03/blog-post_9596.html

Y.Γ: Και μετά την καταιγίδα, ο ήλιος..!

JackOutTheBoX είπε...

"Η μεγαλύτερη επιθυμία του ανθρώπου όσο δεν είναι ώριμος είναι να φαίνεται σαν ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Κι οταν είναι ολοκληρωμένος, να μη φαίνεται ώριμος"

Τζιάκοπο Λεοπάρντι έφα (Στοχαζμοί)

Σκέφτομαι ότι η αντίφαση, αλλέως η διαρκής κίνηση των αντίρροπων δυνάμεων που μας προσδιορίζουν, χαρακτηρίζει συνολικά τον βίο: κανένας οδυσσέας χωρίς κίρκη, καμιά συμπληγάδα χωρίς φτερό περιστεριού, ούτε σκύλα χωρίς βελούδινη γλωσσα, καμιά ωριμότητα χωρίς -συνειδητή-χαζομάρα.

(Εχμ, βασικά σκέφτομαι οτι το παραπάνω δικαιολογεί τους παλιμπαιδίζοντες -και χαίρομαι)

ΥΓ. Καλα λέει ο κ.Σκουρτης, αλλα ξεχνάει και την αναγέννηση και το νόστο. Επίσης το θέμα της επιστροφής περιλαμβανει και την αιώνια τοιαύτη κατα τον κ.Νιτσε, όπου θες δε θες θα επιστρέφεις (και θα τα λουζεσαι αιωνίως ολα σου τα λαθη και τα σφαλματα, οσο δεν τα ξεπερνάς -κατι αναλογο λέει κι ο Βουδας, ομμμμμμμμμμμ)

:)

Χαιρετισμούς, καλως σας βρήκα

Primzahl είπε...

Kαλως ήρθατε κυριε ΤζουκΜποξ, πάρτε ενα φοντανάκι απο το σκρινιο και βολευτείτε.

Οταν ειδα το νικ σας, θυμηθηκα κατι απαράμιλλες ατάκες απο το Fight Club:
I am Jack's cold sweat. I am Jack's raging bile duct. I am Jack's complete lack of surprise. I am Jack's wasted life.I am Jack's inflamed sense of rejection. I am Jack's broken heart.
Μετά σκέφτηκα μην ειστε ο half Jack των Dresden Dolls, αλλά με συνοπτικάς διαδικασίας, το απέκλεισα.
O Jack the Ripper, λέω όχι, μιας και εχετε κι ένα επίπεδο (το κατάλαβα απο το αλλέως).
Κατέληξα στο προφανές: Ειστε ο Jack Sparrow.