RuinZ

Τα ωραία ερείπια, δε γίνονται ποτέ μπάζα.

Το ίδιο κι οι ωραίες σχέσεις.

Massive Attack

"Ανθρωποι Πυγμαίοι-Κατινιτσες".

Ο χαρακτηρισμός ανήκει στη Μαλβίνα (και μη μου πείτε γιατί την προσφωνώ με το μικρό, γνωριζόσαστε; γιατι θ'αρχίσω τα πουστιρλίκια -γεια σου, ετερώνυμο- και ζαλίζομαι τώρα).

Ο άνθρωπος αυτόζ ειναι ο δειλός, ο μικρός, ο τόσος δα, αυτός που δε στέκεται άλκιμος ενώπιον των πράξεων τε και λόγων του, παρα μόνο η ανασφάλεια και ο πασίφανής του φόβος, τον οδηγεί σε ατραπούς κοινότοπες και προβλέψιμες: κρυψινοια, ψεμμα, deceit και δήθεν εγώ. Οκ, έχωμεν κανει ολυμπισμό σε αυτά τα αθλήματα, εργκω, it takes one to know one, όμως κάπου χωμενη βρίσκεται και η τσίπα, αυτή που -μη γελιέστε- ετεροπροσδιορίζεται, εξ αιτίας του Άλλου την αντιλαμβάνεσαι, καθότι δε φημίζεσαι για την αντίληψή σου. Μετριότης, εν ολίγοις.

Τελευταίως δε απαντάται ζεύγος ανθρώπων: (ο)Πυγμαίος και (η)Κατινίτσα.

They deserve each other, το μόνο βέβαιο, αλλά πώς ενεπλάκην in between, με κάνει κι απορώ (ενίοτε κι αποσιγμα). Όμως πια, το αγαπημένο μου κουζινικό εργαλείο δεν είναι η σπάτουλα, αλλά το μαχαίρι. Μαχαίρι. Από τη ρίζα. Εξ άλλου, τα έχουμε ξαναπεί. ΠέφτωΣηκωνομαι, ΠέφτωΣηκώνομαι. 

Πάντα, όμως.

Το μυστικό ειναι να ειναι ρεαλιστικό το ύψος στο οποίο έχεις αναληφθεί.

Τάδε έφη ΠρώτοςΑριθμόζ.

Άλλωστε, είσαι πάντα Ludwig, αλλά δε θα γίνεις Beethoven. Ποτέ.

<...>

-Γιατί γράφεις;

-Για να μην ξεχάσω

I would like to thank the academy

Ενας πολυ αγαπημένος μου

Άνθρωπος

συχνά μου λέει

-εν αντιθέσει με τις

δικές του ικανότητες -

πως

δεν

ειμαι

καλή

ηθοποιός,

                   παρότι γνωριζει το απωθημενάκι μου με το θέατρο. 

                                                               Φανταστικέ μου .....,

σημερα το άξιζα το αγαλματίδιο και θα το δεχόμουν κι όλαζ.

Χα!

This is Moozik for Girls:

A veces

Μερικές φορές χρειάζεσαι ένα γερό κλάμμα κι ούτε δάκρυ δεν κυλάει.

Δύο

1

Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου.

Εσχάτως έλκομαι απο μια αντιθετοαναστροφικότητα, απο μια εθελουσία (προσπαθώ να διαλέξω μεταξύ υπό&παρά)χωρητικότητα και απο μια χαζοχαρουμενότητα.

Eίτε έχω ακροφοβία, είτε υψοφοβία, είτε και τα δύο.
Ψυχαναγκασμούς κανα δυο μπορώ να σκεφτώ (ειμαι σί-γου-ρη πως πρεπει να υπάρχουν τουλάστιχον 7) με κυρίαρχο το άγχος που με καταλαμβάνει σε χώρο με ορθάνοιχτα τα φύλλα της ντουλάπας. Κλείνω τα πάντα όλα αυθωρεί, ίσως και παραχρήμα. (Πάει κόμμα πριν το ίσως;)
Η σιωπή είναι σιωπή, εκτός κι αν το καλοσκεφτείς. Ε;
Εφόσον η ζωή βιώνεται προς τα μπρος αλλά ερμηνεύεται προς τα πίσω, θα είμαι πάντα inadequately σοφή, γαμώτο! Βέβαια, όλα τα σημαντικά γίνονται στον Ενεστώτα, ενώ ο Υπερσυντέλικος έχει παρέλθει. Μολοντούτο, ό,τι ανακαλείς ειναι διαρκώς παρών. Δηλαδή, κρατάς πατημένο το pause, ενώ το Play σου γνέφει Γαμώτο!. Όφουυυυυ, με μπέρδεψα πάλι.
Η σταθερότερη αξία (χαχα!) στη ζωή μου από το 1998 ειναι το The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And the Spiders From Mars (γειά σου, κουραμπιέ!). Νυν και αεί.
Όπως η πολλή αμάθεια έτσι και η ισόποση σοφία καταλήγει στην άρνηση. Ε όχι!
Άδοντα, βοώντα, κεκραγότα και λέγοντα. Δηλαδή, ο θεόζ να σε φυλάει!
Ιμερος: Όλοι ξέρουμε – κι όταν γράφω όλοι εννοώ εγώ, μιας κι όλος ο κόσμος ειμαι Εγώ, να μην τα ξαναλέμε, οι υπόλοιποι κόφτε το λαιμό σας- ότι η αλήθεια της επιθυμίας δεν κατοικεί στις εξηγήσεις Της, αλλά στις Εκδηλώσεις Της. Εχω μια μοναδική ικανότητα να την καταθέτω, αν, καθυστεριογραφα κι αφού έχει γινει ο απαραίτητος στρατηγικός έλεγχος. Δηλαδή, μούτζωτα. Για την κλινοπάλη πάλι, θα μιλήσουμε σε έτερο Τοστ, πρώτα ο θεόζ, που δεν το βλέπω. (για δεδηλωμένη άθεη, τονε πάω και τονε φέρνω κάθε 10 αράδες)
Πλέον στα 25 μου..άντε 27..καλά ντε στα 29 μου.
Στα 30+ και το ορΓίζομαι, ξανασυνειδητοποιώ, όχι χωρίς δισταγμούς παραδέχομαι, τη σημασία της αλήθειας, κρατώντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου οτι η ειλικρίνεια κατα περίσταση αποδεικνύεται
Υπερτιμημένη
Όπλο
Μόνο κατα δήλωση επιθυμητή.
Γιατί, καλέ μου, θέλει αρχιδια να τη ζητάς, αλλά μεγαλύτερα αρχίδια να την αποδέχεσαι, ακόμη κι όταν δεν ειναι ευλαλη. Επομένως, το δίπτυχο αλήθεια ή ψέμμα καταρρίπτεται και αντ’ αυτού εισάγω νέα βάση: Πόση αλήθεια αντέχεις τη φορά; Τόση να ζητάς. Μόνο όταν μπορέις να διαχειρίζεσαι την πολλαπλότητά της, να την απαιτείς, ειδάλλως ας μιλήσουμε για την απαλλοτρίωση στην ελληνική κοινωνία μεσούσης της τραπεζικής κρίσης.
Rumour has it πως ειμαι σκληρή και ενίοτε, απαράδεκτη. Ετερώνυμον, τι λένε; Δηλαδή, ας καγχασω που ΄χω και καιρό. Γι΄αυτό σου λέω, καλύτερα να μασας κτλ.
Τα πάντα συνδέονται με όλα κι όλα μαζί τυχαία.

Αντίληψη

Ο Μπόρχες, τα παλιά τα χρόνια (στην παγκόσμια ιστορία της ατιμίας, άραγες;), έγραφε πως καμια φορά οι καλοί αναγνώστες ειναι κύκνοι πολύ πιο μαυροι και πολύ πιο σπάνιοι από τους καλούς συγγραφείς.

Σκατά, δεν ξέρω πώς να συνεχίσω...

Ας το πιάσουμε απο αλλού. Η γνώση ειναι δύναμη. Η άγνοια ευδαιμονία. Η αλήθεια ειναι όπλο.

Χμ...

Επίσης, η αλήθεια βρίσκεται στους sex pistols.

Aπέχω ακομα....

Μετά, το μυαλό αργεί αλλά η αγάπη βιάζεται.

Εκεί που εισαι ήμουνα, εδώ που "ηρθα" δε θα σε φέρω. Jamas.

Ekki-Ekki-Ekki-Ekki-PTANG. Zoom-Boing.

Η σκοτεινη πλευρά της Σεληνης μένει στη σφαιρα του ανομολόγητου και του άρρητου; Ερωτώ.

Ασε, μην απαντας, ξερεις, πάντα ξέρεις.

Συμπέρασμα:  Η σουρωτή ειναι μακράν η καλυτερη σόδα έβερΤ!

Ping

ΕξAπροόπτουΕξAπήνηςExAnteΕξάλλουΕξώκοιλαΕξωφθαλμα

ΕxCathedraΕξωΟιΒάσειςΤουΘανάτουΕξισταμαιΕxpurgation

ΕξΑπαλώνΟνύχωνExAnimoΕxxonValdezΕξηγησηΔεΔώσαμε

ΕξιΕξηΕξιΕξειςΣτοΕξι

ExNihiloNihilFitΕξήρθηνΕξωμότηςΕξώτερο(πυρ)Εξώφτερνο

ExpertoCredeΕξωγήινοςExposure

Ιστορίες του κ.Κόινερ

Τι κάνετε, ρώτησαν τον κ. Κόινερ, όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;

Κάνω ένα σκίτσο του, αποκρίθηκε ο κ. Κ. και φροντίζω να του μοιάζει.

Ποιό, το σκίτσο; 

Οχι, αποκρίθηκε ο κ. Κ, ο άνθρωπος.

Κοινή Υπαιτιοτητι

Το πολύ συγκεκριμένο Έπος, για το οποίο ουδεις λόγος, εχει την εξης παραδοξότητα. 
Απο τη μια, εχει δυο Οδύσσειες, ergo δυο Οδυσσεους.
Απο την άλλη, εις εκ των Οδυσσέων, εχει δημιουργησει την Οδυσσεια του άλλου. 
Μεχρι όμως ο ένας να αναγνωρισει στον άλλο τον ορισμό του Οδυσσέα, υπήρξαν η Σκύλλα και η Χαρυβδη. Τις δικές τους συμπληγάδες, να φανταστείτε, τις διέσχισαν με ακόμη πιο ολέθρια αποτελέσματα. Λαιστρυγόνες εκβιαστές, Λωτοφάγοι ψυχροι, και Σειρήνες πικρόχολες, πώπω πόσο πικρόχολες. 
Δεν υφίστανται οι ιστορίες τους αυτοτελώς, δεν στέκονται μόνες τους και δεν έχουν νόημα μόνες τους, διοτι έτσι όπως διέδρασαν αυτοί οι δυο κατάφεραν μέσα απο τη Μοναδικότητά τους να γίνουν κοινοί και γραφικοί. Κι όμως επέζησαν, ως προς το σώο των φρένων τους. Επιτυχώς δε, οταν ολοκληρώσουν τη διαδικασία να γίνουν οι άνθρωποι που πραγματικά ειναι, θα ξαναγινουν περηφανοι ο ένας για τον άλλο –vice versa. 
Θα ξανασεβαστουν ο ένας τον άλλο-vice versa.
Θα ξαναθαυμάσουν ο ένας τον άλλο και θα αγαπηθούν ουσιοδέστερα απο παλιά. Το λέει εξάλλου και ο Ποιητής, πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι ειμαστε θεσεις στασης και στάθμευσης. Κάποιοι αξιώνονται να γινουν σταθμοί.  Νιώθω πιο πλήρης κι έχω μεγαλύτερη επίγνωση  για τη ζωή, το σύμπαν και τα ψάρια,  γνωρίζοντας πως μου έχει γίνει  -παραπάνω απο μια φορά- αυτό το δώρο:  Να θέλω να αφήσω κάτι απο τις αποσκευές μου σε σταθμό.

Μου.

(Κτητικόν, πολύ κτητικόν.)

Εγώ Συγγνώμη.

O μυστικός διαιρέτης
Λένε εναν μύθο για τους πρώτους αριθμούς.
Πως κάπου υπάρχει ένας μυστικός διαιρέτης.
Κανείς δεν τον ξέρει, κανείς δεν φαντάζεται ποσο οικείος του είναι.
Ο μυστικός αυτός διαιρέτης δεν διαιρεί.
Είναι εκεί που μυστικά καταλαβαίνεις την ενότητα στη διαίρεση, την
επανασύνθεση της αλήθειας, της πρώτης αλήθειας, εκείνης που δημιουργεί
το ανύπαρκτο και κάνει μυσταγωγική την καθημερινότητα.

<--------====-------->

Σου ευχομαι εναν έρωτα αληθινό, μεγάλο. Ο,τι κι αν συμβεί, με όποιο
πρόσωπο. Η θέση μου, η αληθινή μου θέση στη ζωή σου θα είναι η μη ρητή
αληθεια μας, τοσο προφανής σε εμάς, οσο ανείπωτη και ακατανοητη σε
όλους και ιδίως οσους αγαπάμε.

Θα γραψω γι αυτόν τον διαιρέτη που ενωνει, το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής ίσως.

Μονο εσύ θα καταλαβεις το αληθινό νοημα, αν και πολλοι θα μιλήσουν γιαυτό.
Σ αγαπαω.
Η πιο αληθινή ευχή που έχω , είναι να σ αγαπησει κι αυτός ετσι. Γιατι
ξερω τι θα
Φιλι

Ένα

Η σιωπή ειναι χρυσός, αλλά προτιμώ το ασήμι, καρδιά μου.
Όταν ακούω τον Χατζηγιάννη, ο οργανισμός μου παρουσιάζει εγκαυματα νιοστού βαθμού.
Τα πάντα ειναι θέμα χρόνου.
Βαριέμαι να αποδεικνύω οτι δεν επιδιώκω να πείσω (ουτε καν μπροστά) κανένα για τις αλήθειες μου, μόνο και μόνο επειδή ειναι άλλες. Άλλες ειναι, όχι καλύτερες.
Δεν θα το ξαναπαίξω ντετεκτιβ, cross my heart.
Αρνούμαι πεισματικά να παρακολουθήσω Αγγελόπουλο. Δε θέλω ρε παιδί μου. Πίνω κι έναν μπάφο αμα ειναι .
Όχι άλλο αρρητο, εκτός κι αν μιλάμε (γκντουπ) για το π ή την τετραγωνική ρίζα του 2.
Ζητείται επιλεκτική αμνησία.
“Just because I’m losing doesn’t mean I’m lost”
Περασα πρώιμη ωριμότητα σκέψης και πράξης μεχρι τα 25. Μετά άρχισα να κάνω αυτά που δεν έκανα στα 20.
Δεν μπορώ να βρω ποια πράγματα με χαρακτηρίζουν. Ουτε να τα κατονομάσω, ούτε να τ’ απαριθμήσω. Μόλις εντοπίσω κάτι, γρήγορα θα καταλάβω πως δυνητικά ειμαι και το αντίθετό του. Γι΄αυτο προτιμώ να σκέφτομαι πως ειμαι σαν την ευθεία των πραγματικών αριθμών και το μηδέν υπάρχει ως διακριτικό ανάμεσα στις αντιθέσεις μου.
Σιχαίνομαι τους καυγάδες και δεν μπινελικώνω ποτέ, σε τσακωμούς. Παράδοξο, μιας και ειμαι ιδιαιτέρως αΝΘΗρόστομη.
Η διακριτικότητά μου καταντάει παρεξηγησιμη. Εχω ακούσει πλειστάκις να την ερμηνευουν ως αδιαφορία. Η αδιαφορία μου, δε, ειναι μεγαλώνυμη.
Ειναι πολύ εύκολο σε όποιον με γνωρίζει λιγάκι να αντιληφθεί αμέσως την αλλαγή στη διάθεσή μου. Σπανιως την παραδέχομαι, σπανίως θα μου πάρει ο άλλος κουβέντα εκείνη τη στιγμή, αλλά σε ευθετο χρόνο τα ξερνάω όλα, χωρις απωθημένα.
Τυπικά ενοχικός άνθρωπος, πρέπει να το δουλέψω αυτό.
Εχω κουμπάκια. Διακόπτες, για την ακρίβεια. Εχω και τεράστια υπομονή. Τα όριά της δεν ξερω, δεν έχω βάλει. Και γι’αυτό δεν καταλαβαινω τι περιθώρια εξάντλησης έχουν απομεινει, παρά μόνο μεθεόρτια, όταν έχει γυρίσει ο διακόπτης. Απότομα. Χωρις να το έχω επιδιώξει. Απλώς κατεβαίνει.
Η μόνη αλήθεια στις ζωές των ανθρώπων, ειναι ο Έρωτας. Σε κάνει άτρωτο και τρωτό ταυτόχρονα, την ιδια στιγμή, μαζί. Η επόμενη, τα παιδιά τους.
Σπανια ζητάω. Οτιδήποτε. Θελω να θέλουν να μου δινουν. Στο παροιμιώδες «ή όλα ή ό,τι μας δώσουν», διαγράφω πλέον τις διαζευξεις και κρατάω τη λέξη που απομένει: όλα.
Παλιά ημουν σαν τον ghost dog, ήθελα να περναω απαρατηρητη, να μη με ξέρει κανείς. Τώρα δεν ξερω αν εξακολουθώ να ειμαι ετσι.
Περιφρουρώ σαν κόρη οφθαλμού την ιδιωτικότητά μου κι αυτους που επιλέγω να μπουν στη ζωή μου. Τους προστατεύω πάντα.
Αγαπάω ελάχιστους ανθρώπους, αλλά έχω πολλή αγάπη γι’ αυτούς.
‘Εχω υπάρξει αγοραφοβική, αντικοινωνική, επηρμένη, σνομπ, ειρων, σκωπτικη, σκύλα, με αποψη επι παντός του επιστητού, απότομη, εριστική και όλα αυτά του κερατά. Εξακολουθώ, ελεγχόμενα όμως, πλήρη συνειδήσει. Μονο αποψη δεν έχω πια για όλα, παρά μονο για όσα ξέρω. {δηλαδή τα πάντα :) :)}
Μεγάλωσα με την προσδοκία των άλλων οτι μπορώ να κάνω τα πάντα και οτι ειμαι πολυ δυνατή. Οταν ανακαλύπτω πως δεν, το πλήγμα που δέχομαι μου κάθεται τόσο βαριά που χρειάζομαι βαρέλια σόδας για να το χωνέψω. Σηκώνομαι πάντα όμως.
Αμφιθυμία, δυσθυμία, βαρυθυμία, ευθυμία, επιθυμία, εκθυμία, κυκλοθυμία. Όλα τα εις -θυμια.
Σιχαίνομαι τις δευτερες σκέψεις και θυμώνω πολύ με τον εαυτο μου, όταν το κάνω. Θελω να μη σκέφτομαι πως αυτό που ακουω απο τον άλλο μπορεί να έχει και δευτερο επίπεδο. Θελω απλά τα πράγματα, καθαρά, μου αρκεί η δική μου πολυπλοκότητα.
Νομιζω η μεγαλύτερή μου επιθυμια ειναι επιλέξει εκείνος που θα έχω επιλέξει να με καταστήσει βιβλίο ανοιχτό και tabula rasa την ιδια στιγμή. Να με ξαναγράψει. Αφοσίωση.
Δεν μπορώ να ακούω γραμματικά λάθη. Ντρεπομαι πολυ όταν κάνω, δε με ενοχλεί να με διορθωνουν, όμως αισθάνομαι πού άσχημα, οταν αντιληφθώ την ανεπάρκεια μου.
Λατρευω τη μοναχικοτητα αλλά ομολογώ πως αρκετά συχνά με μελαγχολεί η μοναξια. Μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου, κάνω πράγματα μόνη μου, αλλά προτιμώ μαζί.
Ειμαι πολυ αγκαλιάκιας. Πολύ όμως. Απορώ με τους ανθρώπους που αντιπαθουν τις ψαυσεις. Ειναι δυναμόν; ΧωρίςΨαυσειςΩχριώ.
Δεν ειμαι κουλτουριάρα. Τελος! (ειμαι κινημα απο μόνη μου!)
Οταν ειμαι καλά, νιωθω ατρωτη. Μπορώ να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε.
Δε συγκινούμαι ευκολα, όταν συμβαινει όμως ειναι ζωοποιο.
Δεν κολακεύω ποτέ, δεν κολακεύομαι.  
Θυμωνω με τον εαυτό μου, όταν δεν υπερασπιζομαι κάποιον που αδικείται κατάφωρα, κάποιον που πέφτει θυμα κακοποίησης, λεκτικής ή σωματικής.
Ειμαι περισσοτερο αυστηρή μαζί μου απο όσο νομίζουν οι άλλοι, και φυσικά πολύ λιγότερο με τους άλλους. Θελω να πιστευω αρχικά στην καλή του προαίρεση. Εξάλλου, δεν αποδεικνύει κανείς την αθωότητα, αλλά την ενοχη.
Αποβάλλω τις δυσάρεστες καταστάσεις και συμβάντα με χαρακτηριστικα αργούς ρυθμούς. Τα ξεσπάω με δόσεις, πράγμα που σημαίνει πως καθυστερώ στο να συμβιβάζομαι και να αποδέχομαι τις πληγές μου ως συμβεβηκότα, αποκομμένα απο συναισθηματική ένταση.