Δύο

1

Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο κι Αλεξίου.

Εσχάτως έλκομαι απο μια αντιθετοαναστροφικότητα, απο μια εθελουσία (προσπαθώ να διαλέξω μεταξύ υπό&παρά)χωρητικότητα και απο μια χαζοχαρουμενότητα.

Eίτε έχω ακροφοβία, είτε υψοφοβία, είτε και τα δύο.
Ψυχαναγκασμούς κανα δυο μπορώ να σκεφτώ (ειμαι σί-γου-ρη πως πρεπει να υπάρχουν τουλάστιχον 7) με κυρίαρχο το άγχος που με καταλαμβάνει σε χώρο με ορθάνοιχτα τα φύλλα της ντουλάπας. Κλείνω τα πάντα όλα αυθωρεί, ίσως και παραχρήμα. (Πάει κόμμα πριν το ίσως;)
Η σιωπή είναι σιωπή, εκτός κι αν το καλοσκεφτείς. Ε;
Εφόσον η ζωή βιώνεται προς τα μπρος αλλά ερμηνεύεται προς τα πίσω, θα είμαι πάντα inadequately σοφή, γαμώτο! Βέβαια, όλα τα σημαντικά γίνονται στον Ενεστώτα, ενώ ο Υπερσυντέλικος έχει παρέλθει. Μολοντούτο, ό,τι ανακαλείς ειναι διαρκώς παρών. Δηλαδή, κρατάς πατημένο το pause, ενώ το Play σου γνέφει Γαμώτο!. Όφουυυυυ, με μπέρδεψα πάλι.
Η σταθερότερη αξία (χαχα!) στη ζωή μου από το 1998 ειναι το The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And the Spiders From Mars (γειά σου, κουραμπιέ!). Νυν και αεί.
Όπως η πολλή αμάθεια έτσι και η ισόποση σοφία καταλήγει στην άρνηση. Ε όχι!
Άδοντα, βοώντα, κεκραγότα και λέγοντα. Δηλαδή, ο θεόζ να σε φυλάει!
Ιμερος: Όλοι ξέρουμε – κι όταν γράφω όλοι εννοώ εγώ, μιας κι όλος ο κόσμος ειμαι Εγώ, να μην τα ξαναλέμε, οι υπόλοιποι κόφτε το λαιμό σας- ότι η αλήθεια της επιθυμίας δεν κατοικεί στις εξηγήσεις Της, αλλά στις Εκδηλώσεις Της. Εχω μια μοναδική ικανότητα να την καταθέτω, αν, καθυστεριογραφα κι αφού έχει γινει ο απαραίτητος στρατηγικός έλεγχος. Δηλαδή, μούτζωτα. Για την κλινοπάλη πάλι, θα μιλήσουμε σε έτερο Τοστ, πρώτα ο θεόζ, που δεν το βλέπω. (για δεδηλωμένη άθεη, τονε πάω και τονε φέρνω κάθε 10 αράδες)
Πλέον στα 25 μου..άντε 27..καλά ντε στα 29 μου.
Στα 30+ και το ορΓίζομαι, ξανασυνειδητοποιώ, όχι χωρίς δισταγμούς παραδέχομαι, τη σημασία της αλήθειας, κρατώντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου οτι η ειλικρίνεια κατα περίσταση αποδεικνύεται
Υπερτιμημένη
Όπλο
Μόνο κατα δήλωση επιθυμητή.
Γιατί, καλέ μου, θέλει αρχιδια να τη ζητάς, αλλά μεγαλύτερα αρχίδια να την αποδέχεσαι, ακόμη κι όταν δεν ειναι ευλαλη. Επομένως, το δίπτυχο αλήθεια ή ψέμμα καταρρίπτεται και αντ’ αυτού εισάγω νέα βάση: Πόση αλήθεια αντέχεις τη φορά; Τόση να ζητάς. Μόνο όταν μπορέις να διαχειρίζεσαι την πολλαπλότητά της, να την απαιτείς, ειδάλλως ας μιλήσουμε για την απαλλοτρίωση στην ελληνική κοινωνία μεσούσης της τραπεζικής κρίσης.
Rumour has it πως ειμαι σκληρή και ενίοτε, απαράδεκτη. Ετερώνυμον, τι λένε; Δηλαδή, ας καγχασω που ΄χω και καιρό. Γι΄αυτό σου λέω, καλύτερα να μασας κτλ.
Τα πάντα συνδέονται με όλα κι όλα μαζί τυχαία.